Didier Quoistiaux werkte al jaren in de schilder- en tekenwereld toen hij van Yumi Yay de vraag kreeg of hij een kinderboek wilde illustreren. Het werd een sprong in het diepe, want ervaring met een kinderboek had hij nog niet. Maar hij bracht de vier kleurrijke Yumi Yay vriendjes tot leven op een magnifieke manier.

- Hoe lang teken je al?
Ik teken al van kleins af aan. Toen ik 7 was won ik mijn eerste tekenwedstrijd. De opdracht was om een tekening te maken rond het thema ‘Londen’ voor een toenmalig bekende krant. Ik won de eerste prijs en mocht zo mijn mama meenemen op een trip naar Londen.

Ik werd steeds door mijn ouders aangemoedigd om mijn creativiteit te ontwikkelen. De verschillende mensen, vrienden, die ik doorheen de jaren heb ontmoet, hebben mij ook altijd gestimuleerd en mij verschillende ontwikkelingstechnieken aangeleerd. Ik denk voornamelijk aan Laurent, mijn grafisch partner en mijn vrouw Joëlle, die mij dagelijks aanmoedigt.

- Hoe heb je je passie voor het tekenen ontdekt?
Ik was altijd al een allrounder, een duizendpoot. Ik hou van experimenteren met technieken en geniet ervan om mooie persoonlijke (gepersonaliseerde) creaties te maken. Zowel kleine als grote ontwerpen kwamen aan bod, maar mijn eerste grote ontmoeting met schilderen kwam pas rond mijn 18e, toen ik de wereld van graffiti leerde kennen via een klasgenoot.

- Op welke manier werk je? Altijd ‘analoog’ op papier, of teken je ook op de iPad?
Ik teken voornamelijk op papier, maar tijdens mijn studies heb ik ook kennis gemaakt met virtuele tekentechnieken. Ik ben namelijk architect van opleiding. Aanvankelijk koos ik voor deze opleiding omwille van de combinatie van het ontwikkelen van verschillende technieken en het verder ontplooien van mijn creativiteit. Dat was erg belangrijk voor me.

- Wat vind je zo fijn aan tekenen?
Ik vind het tekenen van personages en cartoons echt wel uniek. Het is in die stijl dat ik me het meest vermaak. Ik ben ook een grote strip fan en van illustraties in het algemeen, maar meestal teken ik op papier en daarna op een muur.

- Wat dacht je toen Team Yumi Yay je vroeg om hun boekjes van te illustreren?
Ik was een beetje verrast. Voornamelijk omdat ik uit mijn comfortzone moest treden; ik had nog nooit een boek geïllustreerd. Het was een zeer leerrijke ervaring. Ik weet kinderboeken enorm te appreciëren, mede door mijn eigen kinderen, Lucile en Amaury.

- Wie is je favoriete Yumi Yay-vriendje? En waarom?
Ik vind Otti bijzonder, hij is echt een hartverwarmende olifant. Hij is sterk en stoer, maar achter zijn schild verstopt zich een klein, gevoelig en emotioneel olifantje, … zoals veel kinderen en sommige volwassenen eigenlijk.

- Welk figuurtje was het moeilijkste om te tekenen? Wie het makkelijkste?
Grafisch gesproken was Tika de meest complexe figuur om te tekenen, maar globaal gezien zoekt Yumi Yay niet echt naar een complex grafisch aspect. Het gaat erom snel en instinctief gevoelens door te geven aan kinderen die het lezen, gecombineerd met simpele emoties, in een kleurrijk jasje.

- Wat is je favoriete verhaaltje?
Ik vind het verhaal van Tika heel plezant, omdat ik zelf graag grapjes maak, voornamelijk met mijn kinderen (en omgekeerd trouwens ook). Het is waarschijnlijk het personage waarvan het verhaal het meest op mij lijkt, hoewel ik ook redelijk goed ben in racen, zoals Finn!

- Wat was het moeilijkst om te tekenen?
Misschien wel de tekening van de boomhut in het verhaal van Otti. Maar uiteindelijk ben ik wel tevreden met het resultaat. Vooral in combinatie met de mooie lentekleuren.

- Welke tekening vind je zelf het mooiste? 
Ik hou van de wintertekeningen van Otti. Waarschijnlijk is dit te verklaren door mijn passie voor skiën en de grote uitgestrekte besneeuwde landschappen. Ik vind de scène van de grote sprong in het verhaal van Billy ook leuk …. Maar meer zeg ik niet, want ik wil het einde van het boekje niet verklappen!

- Wat vinden je kinderen van de boekjes?
Mijn dochter is gek op Otti de olifant, mijn zoon daarentegen vindt het verhaal van Billy het leukste. Lucile leert net lezen en dit is een ideale leesoefening. Ze vindt het super om ze te lezen, en dat is heel leuk om te zien. Amaury vindt het zoeken naar de kleine personages dan weer geweldig.

- Waar droom je nog van, binnen je illustratie-carrière?
Het is een feit dat dit niet mijn laatste grafisch avontuur zal zijn. Ik ben trouwens al aan het nadenken om eventueel een ander kinderboekje te ontwikkelen… En wie weet? Misschien breidt de vriendenkring van Yumi Yay zich nog uit en komen er nog nieuwe boekjes bij? Ik vind in ieder geval de nachtlampjes prachtig en het wisselen van figuurtjes vind ik zo creatief en ludiek. Lang leve de wereld van Yumi Yay!